Wandelroute cultuurhistorisch Banisveld

De wandeling begint bij de parkeerplaats aan de Brinksdijk in Boxtel. Ik loop een zandpad op met bomen aan beide kanten en grasvelden daarnaast. Die grasvelden zijn geen kale weilanden, maar grasvelden vol bloemen en kruiden. Een walhalla voor insecten, al kan ik die van deze afstand niet meteen zien. De bomen zijn de plek waar ik wordt toegezongen door vele verschillende soorten vogels. Ik hoor vooral veel vinken, tjiftjafs, roodborstjes en zwartkoppen en geniet volop. In het gras bloeien enkele bloemen en vliegen een paar vlinders op en neer. 

Vanaf een van de grasvelden hoor ik opeens een hele hoop gekwaak van tientallen en misschien wel honderden kikkers. Door het hoge gras is het niet direct te zien, maar de grasvelden blijken vol waterplassen te staan. Buiten de vele kikkers, vliegen er ook een hoop dikke libellen boven het water en er zwemt een schattig gezinnetje meerkoet. 

De route gaat nu door het bos en komt ook langs de kronkelende beek de Beerze. Boven het water vliegt een grote groep weidebeekjuffers en bosbeekjuffers. Deze schitterende insecten doen me altijd aan elfjes denken als ze vliegen. Het zijn er hier heel erg veel, meer dan ik ooit tegelijk heb gezien. Vliegende bosbeekjuffers, zingende vogels en het geluid van kabbelend water. Het is hier echt prachtig. En dan hoor ik een wielewaal! Ik speur de bomen af, maar krijg hem helaas niet gevonden. Hoewel het een felgeel gekleurde vogel is, is het niet gemakkelijk hem te spotten. Het is een erg schuwe vogel die vooral bovenin de bomen zit. Maar het is de eerste keer dat ik hem hoor, dus ik ben toch al blij. 

Wanneer ik weer verder wandel, kom ik langs de oude enclave Balsvoort, waar vroeger vijf boerderijen stonden. Natuurmonumenten heeft met lage muurtjes de contouren van een van de boerderijen zichtbaar gemaakt. Erachter zijn diverse fruitbomen geplant en in een van die bomen zingt een boompieper het hoogste lied. Het is een mooi en rustig stukje van de wandeling. Het bos verandert hierna meer in graslanden en heidevelden en zal een stuk avontuurlijker worden.

Wanneer ik verder loop kom ik bij een pad dat volledig onder water gelopen is. Aan beide kanten zijn graslanden met water, dus eromheen is ook geen optie. Ik heb absoluut geen zin om mijn wandeling af te breken, dus ik besluit door het water te gaan. Mijn schoenen zijn nog vies en kunnen wel wat water hebben. Ik ga er dan nog vanuit dat ik tot mijn enkels in het water kom te staan. Ik zak echter diep weg en loop uiteindelijk tot boven mijn knieën door het water. Het is gelukkig lekker weer en ik heb een sneldrogende broek aan. En ach, die soppende sokken overleef ik ook wel. Even verderop is weer een onder water gelopen pad. Ik probeer een route te vinden die zo droog mogelijk is, maar het lukt me opnieuw niet. Nu sta ik nog dieper in het water en op korte afstand kijkt een kikker me verbaasd aan. Ik moet er zelf wel om lachen en bereik uiteindelijk weer een droog pad. 

Ik loop nu tussen de graslanden door op een verhard fietspad. In de verte zit een roodborsttapuit op een dode stam en een koekoek vliegt langs. In een andere boom zingt een fitis me toe. Ondanks mijn natte voeten, geniet ik volop van deze afwisselende wandeling. Aan de rechterkant staat een jeneverbes. Volgens het bordje langs de weg is deze inheemse boom zeldzaam in Nederland en daarom doet Natuurmonumenten er alles aan om de paar jeneverbessen de ruimte te geven om zich te vermeerderen. 

Aan de andere kant van het pad staan twee mannen met hun camera op een boom gericht. Nieuwsgierig vraag ik wat ze zien en hun antwoord laat mijn hart een sprongetje maken. In de boom zit een nachtzwaluw. Ik had eigenlijk niet verwacht deze vogel ooit te zien, maar nu krijg ik zomaar de kans. Ondanks de aanwijzingen duurt het even voordat ik hem kan spotten, maar hij is er echt! Op een boomtak zit hij met zijn staart naar me toe, goed gecamoufleerd, maar toch zichtbaar. Dit is echt een fantastisch moment en ik maak er foto's van en geniet van deze hele bijzondere ontmoeting. 

Uiteindelijk loop ik toch maar weer verder, met mijn hoofd nog in de wolken. Langs het pad kom ik steeds meer rododendrons tegen, die horen bij een voormalig landgoed en hoeve, genaamd Kampina. In 1904 werd het landgoed aan de familie Van Tienhoven verkocht. Zoon Pieter van Tienhoven is een van de medeoprichters van Natuurmonumenten en mede dankzij hem is de Kampina nu een natuurgebied. De oorspronkelijke hoeve werd in de Tweede Wereldoorlog verwoest door de Duitsers, maar later herbouwd tot Huize Kampina. 

De wandeling gaat nu weer een deel langs de Beerze en ook hier zijn weer veel weidebeekjuffers. De beek is op sommige plekken flink buiten de oevers getreden en vormt aan de rechterkant een grote plas waar ganzen en eenden op zwemmen. Verderop is het weer een kronkelende beek met flink stromend water. In combinatie met het bos en de juffers oogt het hier sprookjesachtig. Hier geen natte voeten, maar wel een boom die over het pad hangt. Te hoog om erover heen te stappen en te laag om eronderdoor te lopen, dus wordt het flink bukken. Het avontuur gaat gewoon door vandaag. 

Ik steek de Beerze over via de Beerzebrug en kom via een bospad uit bij de voormalige landbouwgronden. Op een flinke heuvel staat een uitkijktoren die een mooi uitzicht biedt over de omgeving. De heuvel is een voormalige vuilnisbelt die goed is afgedekt. Ik beklim de toren en zie een groep schapen grazen. Ook ligt er een cirkel van grote stenen, maar ik heb geen idee wat dat betekent. In de bomen zingen de vogels en ik geniet nog even van het moment, maar dan is het toch echt tijd om terug te gaan naar de auto. Het pad waar de route begon, is ook het pad om terug naar de parkeerplaats te gaan. Moe maar voldaan kom ik daar aan. Het was een fantastische wandeling die ik zeker nog eens ga maken. Maar dan hopelijk wel met droge voeten.