Een uitstapje naar Flevoland waar ik wandel in de Oostvaardersplassen. Het is een zonnige lentedag en ik kan een paar mooie waarnemingen aan mijn lijst toevoegen. Helaas niet die van de zeearend. Iemand zei tegen me: 'als je de zeearend aan het eind van de dag niet hebt gezien, dan wil je hem niet zien'. Ik dus de hele dag de lucht in de gaten houden, maar het is niet gelukt.
Ik loop de wandelroute 't Lange Pad, die wordt aangegeven met paarse pijlen. Het is een route van ruim zeven kilometer die door diverse landschappen gaat. Voordat ik het pad op loop, ga ik eerst langs kijkhut de Blauwborst. Hier kijk ik uit over het riet en een waterplas. In de plas is een grote zilverreiger aan het jagen op visjes. Meerdere keren weet hij er eentje te pakken. Ik ben echter vooral op zoek naar de blauwborst. Eindelijk zie ik in de verte een mannetje op een boomtak zitten. Helaas wel heel erg ver. Even later heb ik echter geluk, want dan komt hij een stuk dichterbij zitten. Meerdere fotografen staan in de aanslag en we kunnen gelukkig een aantal foto's maken. Altijd bijzonder om dit mooie vogeltje te zien.
Ik loop verder richting mijn wandelroute, maar maak nog een tweede uitstapje. Dit keer loop ik de dijk op tussen twee rietvelden. Hier hoop ik eigenlijk het baardmannetje te zien. Dat lukt niet deze dag, maar dat betekent niet dat deze omweg niet geslaagd is. Overal vanuit het riet hoor ik vogels en als ik geduldig wacht, krijg ik ze ook af en toe te zien. Putters, tjiftjafs en rietgorsen, maar ook rietzangers. Deze had ik nog nooit eerder gezien en nu kan ik er zelfs een foto van maken! Ook de cetti's zanger laat luidruchtig weten dat hij aanwezig is. Maar dit vogeltje is zo ontzettend moeilijk om goed op de gevoelige plaat te zetten. Deze kleine druktemakers zitten echt nauwelijks stil, maar uiteindelijk lukt het om ook deze vast te leggen.
Dan het oorspronkelijke pad op. De route gaat door graslanden, bosgedeelten en langs waterpartijen. Een van de mooiste stukken vind ik het wilgenbos. Dit is een mysterieus stukje met veel mos op de bomen en op de grond. In de bomen zijn de zwartkoppen voluit aan het zingen, een heerlijk geluid want het zijn muzikale vogels. Op andere plekken staat het raapzaad volop te bloeien zodat de velden mooi geel kleuren. Ook kleinere bloemetjes staan soms al in bloei en er vliegen al behoorlijk veel hommels en vlinders rond. Ik heb echt geluk met het weer op deze dag, want het zonnetje schijnt en de temperatuur is heerlijk om te wandelen. Het lentegevoel is volop aanwezig.
Bij de kleine Praambult aangekomen heb ik uitzicht over de grote vlakte waar veel ganzen zitten en ook vaak grote grazers te zien zijn. Edelherten zie ik nu niet, maar er staat wel een flinke kudde Heckrunderen te grazen. Hier heb je ook een goede kans om zeearenden te zien, maar dat lukt mij vandaag niet. Andere grazers in het gebied zijn de Konikpaarden. Die kom ik ergens anders tegen. De kudde is onlangs uitgebreid met enkele veulentjes, die nog dicht bij hun moeders blijven. Omdat het een grote kudde is, is er best veel interactie tussen de paarden en dat is mooi om te zien. Het wordt echter al wat later en ik moet echt verder. Jammer, want je kan hier lang naar kijken zonder dat het gaat vervelen.
Zeven kilometer lang wordt ik verwend door de natuur. Mijn zintuigen staan op scherp. Het ruikt heerlijk en ik geniet van de vele vogels die aan het zingen zijn. Sommige herken ik, anderen niet. En sommige laten zich zien, anderen blijven verscholen. Vorig jaar was ik hier voor het eerst en met enige wantrouwen. Dat bleek volledig onterecht, want het is echt een heel mooi natuurgebied. Een waar vogelparadijs waar achter elke bocht weer een nieuw landschap te zien is. Moe maar voldaan, ga ik uiteindelijk naar huis.
Uitzicht vanaf de Kleine Praambult (boven) en zilverreiger (onder)
Tjiftjaf (boven) en wilgenbos (onder)
Veulen Konikpaard (boven) en brandganzen (onder)
Van links naar rechts: zwartkop, rietgors, Konikpaard tussen raapzaad en blauwborst
Reactie plaatsen
Reacties