Wandelroute Leuvenumse bossen

De route begint bij de parkeerplaats aan de Poolseweg, waar je direct het bos inloopt. Om de route te lopen, volg je de blauwe/paarse pijltjes. Een van de eerste dingen die ik zie, is een groot stuk grasland, waar veel water staat. Dit grasland, genaamd De Koekoek, was een wei die bij een theehuis hoorde. Nu is het weiland weer natuurgebied geworden. Vooral reeën vinden dit een goede plek om eten te vinden. Het bos waaraan de wei grenst, is al een oud bos met veel grote, statige beukenbomen. Het pad is een echt bospad van zand, daar loop ik het liefste op. 

Omdat het een druilerige dag is, zie ik niet veel dieren, ook niet veel vogels. Ik hoor ze overigens wel, vooral de boomklevers en spechten. Van alle kanten klinkt het geroffel op boomstammen. Het is duidelijk de tijd van het jaar dat de spechten hun territorium afbakenen. Ik kom aan bij de Leuvenumse beek die hier door het landschap loopt. Het water is zo helder dat je de bodem kunt zien. Over de beek liggen enkele omgevallen boomstammen. In het verleden is de beekloop verlegd voor de papiermolens die er toen stonden. Nu wil natuurmonumenten de beek weer de kans geven om haar natuurlijke loop te krijgen en buiten de oevers te treden als er veel water is. 

In het bos liggen ook veel omgevallen bomen. Die zijn een walhalla voor veel planten- en diersoorten. Zeker nu het al tijden lang heel nat is, groeien er heel veel verschillende soorten mossen. Ook paddenstoelen maken dankbaar gebruik van al dit hout dat opgeruimd moet worden. Opeens hoor ik iets ritselen tussen de blaadjes op de grond. Ik kijk en denk een muis te zien, maar als ik echt goed kijk, zie ik dat het een mol is! Een levende mol zie je eigenlijk nooit, dus ik ben helemaal verbaasd. Ik probeer mijn camera te richten, maar dan zie ik een molshoop omhoog komen. Te laat, de mol is weer onder de grond gegaan. Maar wat een bijzondere ontmoeting! 

De wandeling komt langs een schattig huisje van natuurmonumenten, waar vroeger een watermolen bij zat. Als ik verder loop, kom ik bij een flinke heuvel. Deze hoge wal is vroeger aangelegd om de huizen en de natuur te beschermen tegen het stuifzand. Het stuifzand dat er aan de andere kant tegenaan waaide, zorgde ervoor dat de wal nu zo'n drie meter hoog is. De route gaat erlangs over een wat breder pad, waar ik ook wat auto's van bosbeheer tegenkom. Verder is het heerlijk rustig in de bossen hier. Slechts een keer kom ik andere wandelaars tegen. Langs het pad zie ik een paar hele lieflijke kleine bloemetjes staan. Het is witte klaverzuring, geen zeldzame plant, maar ook zeker geen plantje dat ik vaak zie. Verderop is het bos eentoniger. Hier is veel stuifzand en staan voornamelijk hoge naaldbomen. 

Hoewel ik tijdens deze wandeling geen wild zie, is wel duidelijk zichtbaar dat het hier leeft. Vooral de zwijnen laten duidelijke sporen achter, met hun omgewoelde gronden. Ook enkele pootafdrukken van zwijn en ree verklappen dat hier wel degelijk van alles leeft. Op een gegeven moment zie ik ook een uitwerpsel met zwijnenharen. Dit moet bijna wel van de wolf zijn! Als je hier zo in het bos loopt en al die sporen ziet, voel je toch een bepaalde gezonde spanning. Waar zitten al die dieren en kom ik ze misschien tegen? Dit keer is dat niet het geval, al is de kans groot dat ze mijn wel in de smiezen hebben gehad.